W końcu się stało, w Montrealu. Jelena Ostapenko pokonana. Po siedmiu latach.

Kim dla Igi Świątek jest Jelena Ostapenko, wszyscy kibice tenisa w Polsce doskonale wiedzą. Jedyną zawodniczką ze światowej czołówki, której 24-latka nie zdołała pokonać. Nawet wtedy, gdy jej szkoleniowcem był Tomasz Wiktorowski. A w tym tygodniu polski trener przejął Naomi Osakę – byłą liderkę rankingu WTA i tę pracę zaczął w imponujący sposób. Japonka rozbiła w trzeciej rundzie w Montrealu Łotyszkę 6:2, 6:4. A Wiktorowski mógł się cieszyć z triumfu nad tą zawodniczką po raz pierwszy od… siedmiu lat.

Zaangażowanie Tomasza Wiktorowskiego przez Naomi Osakę, na razie tymczasowe, na okres próbny, było na początku tego tygodnia bombą w światowym tenisie. Japonka w niedzielę zwolniła słynnego Patricka Mouratoglou, a już następnego dnia w drodze do Kanady był Tomasz Wiktorowski. Jesienią zeszłego roku odszedł ze sztabu Igi Świątek, która prowadziła niemal przez pełne trzy sezony, odpoczywał od tenisa. Choć nie do końca, m.in. komentował mecze w telewizji.

WTA 1000 w Montrealu. Naomi Osaka kontra Jelena Ostapenko, stawką czwarta runda. Tomasz Wiktorowski w boksie Japonki

Osaka, już pod okiem Wiktorowskiego, wygrała w Montrealu arcyważny mecz z Ludmiłą Samsonową. I to jak! Broniąc dwóch piłek meczowych w drugim secie. Polak mógł z uznaniem kiwać głową, bo jego podopieczna wykonywała mrówczą pracę w defensywie. A z tej strony raczej jednak nie była znana.

W piątek rywalką czterokrotnej mistrzyni Wielkich Szlemów była Jelena Ostapenko, zawodniczka dla polskich kibiców szczególna. Nazywana “koszmarem Igi Swiątek, bo jeśli ktoś potrafi wygrać z zawodniczką tej klasy sześć spotkań na sześć rozegranych, to trudno o inne słowo.

A Łotyszka, dawna mistrzyni French Open potrafiła. Dwukrotnie dokonała tego, gdy Polkę prowadził Piotr Sierzputowski, dwukrotnie też, gdy w drugim boksie siedział Wiktorowski. Dwa ostatnie przypadki miały miejsce już w tym roku, gdy Igę przejął Wim Fissette. I to w miejscach szczególnie lubianych przez Polkę – Dosze i Stuttgarcie.

Wiktorowski wie jednak, jak smakuje zwycięstwo nad tą zawodniczką. Gry prowadził Agnieszkę Radwańską dwukrotnie się cieszył z wygranych, po raz ostatni na trawie w Eastbourne w czerwcu 2018 roku. “Isia” dokonała wtedy w ćwierćfinale, o finał przegrała trzysetowy bój z Aryną Sabalenką.

Ostapenko ma to do siebie, że gra bardzo nierówno. W tym sezonie nie zawodzi raczej tylko w deblu, w grze pojedynczej jej udane występy można właściwie policzyć na palcach jednej ręki. Finał WTA 1000 w Dosze, tytuł WTA 500 w Dubaju – po fenomenalnej grze w obu przypadkach. Ale reszta – do zapomnienia.

I trudno było zakładać, patrząc na dyspozycję Łotyszki w jej pierwszym spotkaniu w Montrealu z Renatą Zarazuą, że tu będzie inaczej. Popełniała masę błędów, choć ostatecznie “przepchnęła” zwycięstwo 6:2, 4:6, 6:2. A Osakę ta fenomenalna wygrana z Samsonową mogła pchnąć do kolejnego sporego wyczynu.

I Japonka od początku miała ten mecz pod pełną kontrolą. W pierwszym secie Łotyszka popełniła aż 17 niewymuszonych błędów, przy zaledwie pięciu Osaki. A przecież obie grają ofensywnie, liczba winnerów była na podobnym poziomie.

Szybkie 3:0 dla Japonki, później chwilowy okres słabszej gry jednej z najbardziej utytułowanych zawodniczek w tourze i dwa gemy dla Ostapenko. I znów pełna dominacja. Skończyło się na 6:2, na zegarze pokazało się właśnie 30 minut gry.

A drugi set nie był wcale inny. Jelena momentami grała na dobrym poziomie. No właśnie, ale tylko momentami. Gdy Łotyszka zaczynała grać w połowę kortu, gdy popełniała irytujące błędy, momentalnie była karcona. Osaka prowadziła 6:2 i 5:3, serwowała po awans, była o dwie piłki od sukcesu. I wtedy dopadł ją lekkki kryzys, nie zadziałały serwisy na zewnątrz. Łotyszka wygrała tego gema, ale za moment znów została przełamana. I odpadła.

Kamery momentalnie pokazały Wiktorowskiego – był uśmiechnięty. I trudno się temu dziwić. O ćwierćfinał jego nowa podopieczna zagra z Jessicą Pegulą lub Anastasiją Sevastovą.

Ostapenko ma zaś nad czym myśleć – popełniając 37 prostych błędów na tym poziomie (Osaka – 13), trudno myśleć o sukcesie.