Iga Świątek “była zapłakana, przewracała się”. Mecz sprzed lat, a Daria Abramowicz już wiedziała

Daria Abramowicz z dumą opowiadała o wyczynie Idze Światek w Wimbledonie, aż nagle musiała odpowiedzieć na trudne pytanie. “Pani stała się wrogiem numer jeden. Na ile udawało się od tego odciąć? Bo było tego dużo…” — zapytał dziennikarz Polskiej Agencji Prasowej. — Musimy z tym żyć — stwierdziła Abramowicz. W rozmowie przypomniała też o trudnych początkach, gdy na turniej pojechały bez trenera. — Była zapłakana, przewracała się na korcie— zdradziła i dodała, że wówczas wiedziała już, iż Świątek “ma wybitny potencjał”.

Polska Agencja Prasowa: Co pani najbardziej zapamiętała z tegorocznego Wimbledonu? Takie pierwsze skojarzenie…

Daria Abramowicz: To wszystko jest jeszcze trochę za świeże, żebym miała tak uporządkowane, w takim osobistym ujęciu. Ale jak mam na szybko wybrać, to piłka meczowa w finale.

Ja najbardziej zapamiętałem słowa Świątek z konferencji prasowej, kiedy powiedziała, że oddałaby jeden triumf w Wielkim Szlemie za złoty medal olimpijski. Właśnie wygrała najbardziej prestiżowy turniej, a wróciła do czegoś, co działo się rok temu. Wiele już zostało powiedziane o tym, jak bardzo przeżyła półfinałową porażkę w igrzyskach, ale takie słowa w takim momencie chyba najlepiej pokazały, jak bardzo jej wtedy na tym złocie zależało. Kiedy pragnienie osiągnięcia jakiegoś celu zaczyna bardziej przeszkadzać niż pomagać?

To zależy, bo wpływa na to kilka czynników. Jak istotny jest dla nas ten cel, na ile jest on spójny z naszymi wartościami, z naszą tożsamością. Każdy cel ma swoje cechy w takim ujęciu psychologicznym. To jest bardzo złożona kwestia. Iga została wychowana przez tatę w marzeniu i w szacunku do igrzysk. Warto się też zastanowić nad szerszym ujęciem sportu w naszym kraju, jak ważne są igrzyska, ile znaczą dla Polaków i jak fundamentalny element definiowania sportowej historii stanowią. To wszystko ma znaczenie. Jednocześnie mamy w tenisie zawodników, zawodniczki, którzy wręcz rezygnują z udziału w igrzyskach, bo sezon tenisowy jest długi, a dla nich priorytetami są turnieje wielkoszlemowe lub inne cele.

Zakładam, że do pewnego stopnia dobrze jest, gdy coś zawodnika motywuje, napędza. Czy da się zadbać o to, aby to się nie wymknęło spod kontroli?

Z psychologicznego ujęcia lepiej mówić o źródłach motywacji, które mogą być zdrowe lub nie. Mamy takie kolokwialne pojęcie przemotywowania, ale ono bardziej dotyczy związku motywacji z innymi elementami, np. z poziomem perfekcjonizmu, z regulacją napięcia. Budowanie odpowiednich źródeł motywacji, praca z tym, aby korzystnie wpływała ona na wykonanie sportowe i na dążenie do osiągania celów jest jednym z bardzo ważnych filarów tego, czym się zajmuję. Ta kontrola dotyczy jednak nie tylko samego zarządzania motywacją, przekuwania jej w determinację, ale także wielu innych czynników, które ostatecznie decydują o tym, czy osiągniemy jakiś cel.

Wracając do samego finału Wimbledonu. Czy tak jednostronny wynik, jak 6:0, 6:0, to też dowód na to, jak bardzo tego dnia Świątek przewyższała Amandę Anisimovą właśnie w kwestiach mentalnych? Umiejętnością pokazania tego, co potrafię tu i teraz, mimo tej całej presji, otoczki najbardziej prestiżowego turnieju?

Dawid Celt (kapitan kobiecej reprezentacji Polski – PAP) powiedział bardzo trafnie i bardzo krótko, że ciężko dorabiać jakąś bardzo dużą historię do tego meczu, ponieważ Amanda Anisimova po prostu odczuwała bardzo silnie skutki bardzo dużego stresu i to niewątpliwie było jednym z głównych czynników, które wpłynęły na wynik. Oczywiście nie wiem, jak funkcjonuje Amanda i jej zespół, ale to po prostu było widoczne. Natomiast, jeśli chodzi o Igę, to nie jest tak, że nie doświadcza napięcia, bo sama mówiła, że stres był bardzo silny. Wykorzystanie umiejętności, własnego potencjału w takim momencie jest kluczowe i nie mogłabym być bardziej dumna z tego, jak ona jest w stanie to robić.