Takiej sytuacji, jaka rozegrała się po zakończeniu meczu Igi Świątek z Danielle Collins, nawet nie miałem prawa oczekiwać. Wydarzenia nieoczekiwanie rozwinęły się w ten sposób, że do niedużej salki konferencyjnej w pawilonie medialnym weszła amerykańska tenisistka, ja, jedna z koordynatorek ds. medialnych i… nikt więcej. Miałem więc okazję, by przez kilka minut, zupełnie w cztery oczy, porozmawiać ze sportsmenką, w której relacjach z Polką wielu obserwatorów dopatruje się czegoś toksycznego.
Danielle Collins miała być solidnym egzaminem dla Igi Świątek w meczu trzeciej rundy Wimbledonu. Zamiast zaciętej rywalizacji, oglądaliśmy pojedynek dwóch prędkości. Dominatorką na arenie numer jeden kompleksu, korcie centralnym, zdecydowanie była gwiazda polskiego sportu.
Dziennikarz Interii i Collins. “Ekskluzywna” konferencja
Iga Świątek nie zagrała bezbłędnie, ale między bajki można włożyć oczekiwania, by na takim poziomie – mając rywala, który też jest bardzo solidną firmą – dać popis krystalicznego tenisa. Najważniejsze jednak, że adekwatnie do rosnącej rangi turnieju, Iga Świątek dała prawdziwą próbkę swoich aktualnych umiejętności gry na trawie. A jeszcze istotniejsze jest to, iż sama wie, że nakreśloną taktykę realizowała od początku do końca.
Dla Danielle Collins, która w dwóch poprzednich meczach prezentowała się naprawdę bardzo dobrze, to było bolesne zderzenie. Obowiązki są jednak obowiązkami i po porażce ze Świątek w dwóch setach 6:2, 6:3, musiała stawić czoła także przedstawicielom mediów.
Konferencja z udziałem Amerykanki była zapowiedziana na godzinę 18:30, w pokoju wywiadów numer 4. Na miejscu stawiłem się kilka minut przed wyznaczoną porą, a oprócz mnie także kilku dziennikarzy amerykańskich. Mijały kolejne minuty, a Collins nie przychodziła.
Pracownicy pionu medialnego, widząc nasze zniecierpliwienie, zaczęli próbować ustalać, kiedy należy spodziewać się tenisistki. Po dziesięciu minutach poirytował się jeden z kolegów zza oceanu i słusznie prawił. Z jego punktu widzenia zbliżała się bowiem jeszcze ważniejsza konferencja o godz. 18:45 z Emmą Navarro, która pokonała obrończynię tytułu Barborę Krejcikovą i awansowała do 4. rundy. Zespół medialny raz jeszcze zintensyfikował starania, ale bez rezultatu. Po pięciu minutach Amerykanie udali się do Media Theatre, a ja miałem jeszcze niewielki zapas czasu, bowiem spotkanie z Igą Świątek zostało wyznaczone na godz. 19.
W końcu udało się. Poinformowano mnie, że Collins jest już w drodze. I w tych okolicznościach, po wejściu do niewielkiej salki konferencyjnej, miałem sposobność porozmawiać jeden na jeden z 31-latką rodem z Florydy, finalistką Australian Open sprzed trzech lat.
Na wstępie zapytałem Collins, co w głównej mierze czuje po takim trudnym dla siebie meczu, przegranym w 1 godzinę i 17 minut.
– Przede wszystkim uważam, że Iga grała naprawdę dobrze. Zwłaszcza na polu serwisowym. Prowadziła jakby jednostajną grę, za każdym razem serwowała prawie 120 mil na godzinę. Cóż, podawała naprawdę dobrze, a także bardzo dobrze returnowała. Ponadto uważam, że po prostu lepiej poruszała się po korcie ode mnie i potrafiła lepiej “wypychać” piłkę z narożników kortu – przedstawiała swoją optykę Collins. – Miałam kilka swoich momentów, ale ostatecznie ona robiła te trzy rzeczy trochę lepiej. I to w pewien sposób pozwalało jej dyktować grę – dodała.
Collins potwierdziła moje obserwacje, że niespecjalnie próbowała coś zmienić w trakcie gry. Z jej punktu widzenia, najważniejszy powód był jeden. – Czułam, że mam swoje chwile, gdy byłam w stanie przejąć kontrolę nad danym punktem. A potem po prostu pudłowałam uderzeniami lub popełniałam inny błąd. Kiedy coś takiego się dzieje, czasami sam siebie zaczynasz kwestionować – stwierdziła.